متنی از لیلی افشار به یاد آندرس سگوویا

نوشته‌ی لی‌لی افشار
ترجمه‌ی بابک ولی‌پور

مجله‌ی Guitar Review در بهار ۱۹۹۳ ویژه‌نامه ای برای آندرس سگوویا منتشر کرد. در این شماره بسیاری از بزرگان گیتار کلاسیک و دوستان این چهره‌ی پرآوازه‌ی گیتار قرن بیستم به یاد او نوشته‌اند. متن زیر به قلم خانم لیلی افشار در این مجله به چاپ رسیده است:

سگوویا بر زندگی من آشکارا اثر گذاشته است. طی سال‌های نوجوانی‌ام در ایران، طبق عادت کنار ضبط صوت می‌نشستم و سعی می‌کردم همراه او بنوازم. رویایم آن بود که زمانی بتوانم به خوبی او باشم. سرانجام برایم میسر شد تا در مسترکلاس‌های USC در سال ۱۹۸۶ برای او بنوازم؛ از پیش احساس می‌کردم به خوبی او را می‌شناسم و انتظار دیدار با دوستی قدیمی را داشتم.

اتفاقی که از جریان کلاس به یاد دارم برمی‌گردد به جایی که قطعه‌ی «سِویا» (Sevilla) را می‌نواختم. هنگامی که به میانه‌ی بخش آرام رسیدم، او مرا متوقف کرد. مکثی طولانی پدید آمد که همچون یک ساعت به نظر می‌رسید. او سپس از من پرسید: «تو اهل کجایی؟» گفتم: «من ایرانی هستم.» دوباره یک مکث و او ادامه داد: « بله، می‌توانم روح فلامنکو و خون عرب را درون تو ببینم.» آنجا بود که تمام حاضرین دست زدند. این گونه سگوویا من را مورد تمجید قرار داد.

او مردی باوقار و دلسوز به نظر می‌رسید. نشستن در کنارش و برای او نواختن باعث شد تا من احساس اطمینان و امنیت داشته باشم. او در تدریس به من توجه زیادی  نشان داد: در نُتم اصلاحاتی انجام داد و با صدای گیرای خود، خطوط صوتی موسیقی‌ای که می‌نواختم را خواند تا من را در عبارت‌بندی یاری کند. فراتر از همه چیز، او صبور، شوخ طبع و بسیار عاقل بود.

من افتخار می‌کنم و خوشحالم که دوست قدیمی و مرشد خودم، آندرس سگوویا، را ملاقات کرده‌ام.

لیلی افشار
گیتاریست، مدرس