کریستوفر پارکنینگ به روایت فرهنگ موسیقی Grove

ترجمه‎‌ی بابک ولی‌پور

کریستوفر( ویلیام) پارکنینگ(Christopher Parkening) متولد ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ در لس‌آنجلس، گیتاریست آمریکایی است. تحت تاثیر تنظیم‌های گیتار توسط پسر خاله‌اش جک مارشال، گیتار را در ۱۱ سالگی آغاز کرد. پس از سالها تمرین با سلدونیو رومرو و پپه رومرو، او در مسترکلاس‌های سگوویا در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، شرکت کرد و در پی آن به صورت خصوصی مطالعه با او را ادامه داد. پارکنینگ در ۱۹۶۴ مدت یک سال را در UCLA گذراند اما پس از آن به عنوان نوازنده ویولنسل به دانشگاه کالیفرنیای جنوبی برای شرکت در کلاس گابور رجتو منتقل شد ( در آن زمان گیتار هنوز در دانشگاه تدریس نمی‌شد). از او برای تاسیس دپارتمان گیتار در آنجا درخواست شد و در نهایت هم خودش مدیریت آن را بر عهده گرفت (۱۹۷۱ تا ۱۹۷۵). در این مدت او ضبط استدیویی را از ۱۹۶۷ و یک سال بعدتر کنسرتهایش را آغاز کرد. دهه‌ی بعد برای او با موفقیت‌های بزرگ شغلی به عنوان یک نوازنده همراه بود و ضبط‌های این دوره از منظر انرژی و جسارت پارکنینگ در نوازندگی قابل توجه‌اند.

بشنوید اثری از باخ را با تنظیم و اجرای پارکنینگ

در سال ۱۹۷۷اما از فشار افزاینده‌ی کارش دچار ملال شد و شادمانه رویای دیرین بازنشستگی‌اش را در سی سالگی محقق کرد. با ترک صحنه‌ی کنسرت او به مزرعه‌ای در مونتانا رفت، جایی که تعلیم گیتار داد و به ندرت در مقام تکنواز بر صحنه حاضر شد (برای مثال در واشنگتون سال ۱۹۷۹). حدود سال ۱۹۸۱ پس از تقید به مسیحیت، به ادامه‌ی حرفه‌ی نوازندگی این بار با نیت نواختن «تنها برای شکوه خداوند» (عبارت قصاری از یوهان سباستین باخ) پرداخت. از آن زمان ضبطهایش (که به طور مجزا بارها تجدید چاپ شده‌اند) معمولا تعدادی آثار مشخصا مذهبی را در بر داشته‌اند. در اجرا به تدریج فرمول موفقش در رسیتال‌های اولیه‌اش را احیا کرد، که عبارت بود از تمرکز بر قطعات کوتاه رنگارنگ و منتقدان هم توجه خاصی به بیان ظریف او در آنان نشان داده‌اند. از میانه‌ی ۱۹۸۰ او اغلب در کنسرت‌ها با گیتاریست‌های دیگر نظیر دیوید برندون همراهی شد. از پارکنینگ «شیوه‌ی گیتار نوازی کریستوفر پارکنینگ»(شیکاگو ۱۹۷۲)، چندین بخش تنظیم، شامل اثری از باخ( شیکاگو ۱۹۷۳) و موسیقی برای گیتار، تنظیمی از ۱۹ قطعه‌ی رودریگو(ماینتز ۱۹۹۵) منتشر شده است.

کتاب‌شناسی
C. Cooper: Interview, Classical Guitar, v/6 (1986–۷), ۱۲–۱۵
L. Valdez: ‘Christopher Parkening: Poet of the Guitar’, Ovation, vii/Jan (1987), 12–۱۵
THOMAS F. HECK